Daima düsünceliydi. Susmasi konusmasindan uzun
sürerdi.
Lüzumsuz yere konusmaz; konustugunda ne fazla, ne
eksik söz kullanirdi.
Dünya isleri için kizmazdi. Kendi sahsi için asla
öfkelenmez ve öç almazdi. Kötü söz söylemezdi.
Affediciligi tabii idi. Intikam almazdi. Düsmanlarini
sadece affetmekle kalmaz, onlara seref ve deger de
verirdi.
Kendisini üç seyden alikoymustu: Kimseyle çekismezdi.
Çok konusmazdi. Bos seylerle ugrasmazdi.
Umani umutsuzluga düsürmezdi. Hoslanmadigi birsey
hakkinda susardi.
Hiç kimseyi ne yüzüne karsi, ne de arkasindan kinar ve
ayiplardi. Kimsenin kusurunu arastirmazdi.
Kimseye hakkinda hayirli olmayan sözü söylemezdi.
Yaninda en son konusani ilk önce konusan gibi dikkatle
dinlerdi.
Bir toplulukta bulundugu zaman birseye gülerlerse, o
da güler; birseye hayret ederlerse, o da onlara uyarak
hayret ederdi.
Gerçege aykiri övgüyü kabul etmezdi. Her zaman
agirbasliydi.
Konusurken çevresindekileri adeta kusatirdi.
Kelimeleri parildayan inci dizileri gibi tatli ve
berrakti.
Yürürken beraberindekilerin gerisinde yürürdü;
ayaklarini yerden canlica kaldirir, iki yanina
salinmaz, adimlarini genis atar, yüksek bir yerden
iner gibi öne dogru egilir, vakar ve sükunetle rahatça
yürürdü.
Kapisina yardim için gelen kimseyi geri çevirmezdi.
Her zaman hüzünlü ve mütebessim bir haletle dururdu.
Adet üzere sarfedilen hiçbir kötü sözü agzina
almamisti. Sikintili hallerinde kabalasmaz,
bagirmazdi.
Fakirlerle birlikte yerdi; öyle ki onlardan ayirt
edilemezdi. Onüne ne konulursa yerdi. Sade kiyafetler
giyer, gösteristen hoslanmazdi.
Konusurken yüzünü baska tarafa çevirmez, bulundugu
mecliste ayricalikli bir yere oturmazdi.
Sabahlari evinden çikarken söyle söylerdi: 'Ilahî
dogru yoldan sapmaktan ve saptirilmaktan, kanmaktan ve
kandirilmaktan, haksizlik etmekten ve haksizliga
ugramaktan, saygisizlik etmekten ve saygisizlik
edilmekten sana siginirim.
Siradan degildi; ama siradan insanlar gibi yasardi.
O, Hz. Peygamberdi (s.a.v).