AlışıLması qüç,anlaşılması zor bi yaLnızLık benimkisi.. KaLabaLıkLar içinde biLe yaLnız kalır ya insan,
ya da içinde o kadar büyük bi acı wardır ki..
Ruhun üşür ! AnLatamazsın ki kimseLere..
AnLatsan da anLayabiLirLer mi? Yarana kim,nasıL iLaç olur?
Çok öncelerde,biri qeLdi ansızın,kapımı çaldı...
Açmadım,açılan bütün kapıLarı yüzüne kapadım ! NasıL biLecektim ki denemeden beni mutluluğa qötüreceğini?
Ewet,denemeyi qöze aldım we açtım tüm kapıLarı daha sonra,yüreğimi,tüm sırLarımı... GözyaşLarımı siLdi önce.Kanayan yaralarımı iyileştirdi...
Hani kuşLara anneLeri önce uçmayı öğretir,herşeyi öğrendiğine inandığı zamanda içqüdüsel olarak bırakır qider ya... O da qitti herkes qibi...Yarım kaLdım...
AsLında, Ben hep yarım kaLdım... Ben hep yaLnız kaLdım...
YaLnızLık bu kadar koymazdı insana.. Her qün biraz daha azalıyorum sanki.. GeceLeri uyku denen şey bana çok uzak ! UykuLarımda kabusLar,karabasanlar.. Ve yalnızlık en çok başını yastığa koyduğun zaman kendini gösteriyo..
Huzursuzluk... BoşLuk hissi...
En acısı da,bir başkasının yüzüne qülerken,ardından kendi içine akıttığın qözyaşlarını qörmek... RoL yapmaktan nefret eden ben.. Başkasını üzmemek için qülümsüyorum..
İnsanLara qülüyorum,resimlerde qülüyorum ! Bu nasıL bi mantıktır ya ? Gülüyorum,çünkü kendimi bir an önce toparLamam lazım,qülüyorum çünkü sevdikLerimi daha fazla üzmemem Lazım.. Sewdiklerim ya ! Benimde sewdikLerim war eLbet ! AğLadığımda üzüLen,derdimi payLaşan..
Konu: yalnızım:( 
