Konu: BUGUN SENİ HİSSETMEK İSTEDİM Salı Şub. 10, 2009 1:02 am
Güne erken başladım bu sabah…Güneş yeni doğuyordu ve ortalıkta ancak ölümün getirebileceği bir sessizlik vardı.Bugün neden böylesine ağır geliyordu yaşamak?Çünkü ben bugün senin varlığını bir kere daha hissetmek istedim….Sanki biz hala berabermişiz,sen beni üzmemişsin,mutluymuşuz gibi….Çünkü mutlu hissettiğim anlara dönmeye ihtiyacım vardı…Bugünü sana ayırdım;çünkü yalnızlık değildi benim korkum aslında ben özlemekten ve başa dönüp tekrar mahvolmaktan korkuyordum…Özlem duygusunun ardından eski,küllenmiş bir aşkın doğmasından ve zaten hiçbir şeyin düzgün gitmediği dünyamı iyice karıştırmasından korktum.Bugün belki de seni son kez anacaktım ve bir daha da hayallerimle süslediğim dünyama giremeyecektin….
Önce kendime açık bir çay yaptım ve ayağımda eskimiş pijamamla en sevdiğim koltuğa oturdum…Belki hatırlarsın ben cam kenarında oturmayı severim.Senin en sevdiğin şarkıları açmak geldi içimden…Biliyordum ki üzülüp ağlayacağım..Ama göze aldım ve açıp dinledim.Sanki tüm şarkılar bize yazılmıştı ve sen söylüyordun bunları.Birden eskiler bir bir canlandı gözümde…Seninle sabahlara kadar mesajlaşıp tartışırdık.Önce sen benden ayrılmaya karar verirdin ve ben seni kaybetme korkusuyla benden ayrılma mahvolurum diye resmen senden sevgini dilenirdim ve sana iyice bağlanırdım uzaklaşmam gerekirken…Ama ben tam tersi olacağını hiç düşünemedim kendimden uzaklaştım…. Zaten kendimi bulduğum anda da seni hayatımdan çıkarmaya karar verdim ve en doğrusunu yaptım.Ama özleme yenik düşüp ağladım,sızladım…Şarkılarla birlikte bende bittim ve gözyaşlarımın tadı dudaklarımda olduğu halde çayıma devam ettim.Birden gülmeye başladım,sonra tekrar ağladım…Belki de sinir krizi geçiriyordum..Neyse ağlaya ağlaya sonunda sustum..
Ama neden ağlıyordum?Belki gözyaşlarımın tadını seviyordum,belki de içimde biriken ve taşarsa beni boğacak olan okyanusu boşaltıyordum..Hiç bilemiyorum…
Bugün senin o yalanlarla doldurup içinde kendini huzurlu zannettiğin o dünyayı ebediyen terkediyorum.Ben senin dünyanda ki tek gerçektim belki de ve sen bunu hazmedemedin ben sana ağır geldim.
Ben kendimle hesaplaştım ama bugün kafamda ki senle de hesaplaşacağım.Bugün dedim ya olmayan bir "ben" i yaratmama sebep olan seni tamamen unutmak istiyorum çünkü baktığım her yerde değmemiş ve değmeyecek olan seni görüyorum ve ben bu acıyla bir kez daha ölüyorum.
Bu düşüncelerle boğuşurken içimde,dışarıda soğuk bir kış güneşi yükseliyordu.Sen de tıpkı bir kış güneşi gibiydin…Benim yazı yaşatmaya çalıştığım o dünyama aralık ayının müthiş soğuğunu ve karanlığını getirdin.Tıpkı buz gibi bir hava da göğe yükselen kış güneşi gibi…Sen benim olmak istediğim karakterin yakınından bile geçmiyorken ben neden seni seviyordum?Çünkü bu zıtlık bana çekici geliyordu bunu şimdi daha iyi anlıyorum….Başta tuhaf gelse de bu olağanüstü zıtlığı kabullendim.Belki de zıt bir insanın dünyasına girip,hayata onun gözüyle bakmamamın bana faydası olacağını ve beni dayanıklı kılacağını düşünüyordum.Kimbilir belki yanılıyordum,belki de doğru olanı yapıyordum..
Hayata mükemmel gözüyle bakan birine kara gözlüklerle de bakılabileceğini öğrendim ben senden.Ben senden umursamaz olmayı,dalga geçmeyi öğrendim.Ama ben asla sen olmadım ve uygulamadım.Kendimi bir kaosa tekrar tekrar soktuğum için kendimden özür dilemem gerek diye düşünüyorum….
Ama ne kadar kötü olursa olsun ben seni gerçekten,yani rağmen türü sevgiyle seviyordum.Sevgi üç türlü değil midir zaten?Çünkü,eğer ve rağmen türü sevgi…Bugün dünyada sevgi kavramı hiçe sayılıp,ayrılıklar oluyorsa sebebi rağmen türü sevgiyle sevmemektir diyordum ve sen biraz da alayla beni onaylıyordun.Çünkü sen beni asla rağmen türü sevgiyle sevmiyordun ben bunu hissediyordum ama içime atıyordum,senin beni bırakıp gitmenden ve beni gerçek olan benle yüzleştireceğinden korkuyordum…
Tüm günümü düşünerek ve ağlayarak geçirdim ama ben birşey öğrendim:Ne olursa olsun hayat yaşamaya değer..
Sana son kez aşkım dedim,çünkü ben seni bugün son kez özledim….
Konu: BUGUN SENİ HİSSETMEK İSTEDİM 
