Hüzün girdi pencermden içeri sessizce Yavaş ve ağırdan yaklaşıyor işte Kasım… Yağmurlarla birlikte geliyorum diyor bağıra çağıra; sessiz çığlıklarımı duymadan ve görmeden yanağıma süzülen damlaları… Hala inatla esiyor rüzgar; içimdeki fırtınayı fark etmiyor.. Belki de fark ediyor ama umursamıyor… Onun tenime işlerken benim umursamadığım gibi sebepsiz…
Yine aylardan Kasım diye başlıyordu değil mi şarkı? Hüzünlü bir ayrılığın ardından yazılmıştı ve ortak oluyordu bize duygularımıza tercümanlık yapıyordu biz sessiz sedasız düşünürken ayrılacağı zamanı bedenlerimizin….
Ne komik… O zaman sadece bedenlerimiz ayrılacak sanıyorduk ve odaklanmış bekliyorduk Kasım’ın gelmesiniyüreklerimiz titrek sarılmışken birbirine…
Tahmin edemiyorduk ruhlarımızın o zamana kadar çoktan kopabileceğini… Aklımıza getirmiyorduk bir gün gerçekten biteceğimizi…
Oysa Kasım çalmadan kapımızı hüzün ansızın girdi açık unuttuğumuz pencere aralığından sessizce… Sebepsiz bir ayrılığın ardından dökülürken gözyaşlarım; camın buğusuna çizdiğimiz umutlar silindi hoyratça bir el tarafından…
En kötüsü ise canımken el olmandı sevdiğim… Birlikte çizdiğimiz umutlarımızı umursamadan silişindi şüphesiz… Kalbimi kazıyıp kanatmandı durup dururken belki de… Ama ne olursa olsun gidişindi.. Beni yarım… Beni sensiz bırakışındı en dokunan kalbime…
Oysa aylardan Kasım olmamıştı daha… Olamamıştı…
Yine de inadına yaşamaya çalışıyordu kazıdığınkanattığın hatta ellerinle acımadan koparttığın yüreğim… İnadına sevdanı saklıyordu bedenim ruhumda… Ve inadına ellerinde de olsa senin için atıyordu kalbimacısı işlese de benliğime…. liğme liğme yollara dökülse de bedenim.. İnadına… Senin için sensizlikte atıyordu yüreğim…
Ve ben hala korkuyordum Kasım’ın gelmesinden… Ve ben hala istemiyordum yaklaşmasını zamanın… Korkuyordum… Hala çok korkuyordum…
Sebepsiz değildi oysa korkularım… Oysa hala yer yer isyanlardaydı yüreğim …
Evet ayrıydık belki seninleevet yarım saatlik bir uzaklıktayken bana gelemiyordum yanına… Göremiyordum yüzünü belki ama aynı şehirde nefes almak bile yetiyordu ruhuma… Geçtiğim yollardan senin geçebilme ihtimalin gülümsetiyordu yüzümü yüreğimi ısıtıyordu gözlerini görebilme hayali… Hani diyordum her seferinde; hala aynı yerlerden bakabilme ihtimalimiz var yıldızlara ve belki aynı yerde aynı dilekleri dileme şansımız kim bilir?
Hala aynı şehirde nefes alabiliyorduk hiç yoktan ve ben bunu düşünerek daha güçlü yürüyordum İstanbul sokaklarında…
Sebepsiz değildi korkularım … Senin gidişinle yok olacaktı tüm ihtimaller ve şehirlerarası bir otobüsün buğulu camında bir hoşçakal ile noktalanacaktı her şey…
Aylardan Kasım olacaktı o otobüse bindiğinde.. Bedenlerimiz tamamen ayrılacaktı gidişinle…
Şimdi hüzün her yanımı kaplamışken ve pencere camındaki buğu silinirken ben korkmaktayım Kasım’dan… Gelecek ayrılıktan…. Sensizliğin içinde iyice sensiz kalmaktan korkmakta yüreğim çaresiz…
Ve Kasım yağmurlarla birlikte geliyorum demekte bağıra çağıra;s essiz çığlıklarımı duymadan ve görmeden yanağıma süzülen damlaları…
Ve ruhlarımız çoktan ayrılmıştı… Benim ruhum bakakalmıştı ardından sen çekip gittiğinde yanımdan…
Oysa aylardan Kasım gelmemişti bile daha ve o gelmeden veda etmişti gözlerimiz birbirine… Korktuğumuzkorktuğum ay yaklaşmamıştı bile oysa sen umursamadan yol alırken uzaklara…
Gidişini Kasım’a bağlamak en büyük aptallıktı o an anladım ben…
Konu: hÜZÜN GİRDİ PENCEREMDEN SESSİZCE 
